Chau Doc- Long Xuyen

Redelijk op tijd vertrokken en nog wat gesproken met de eigenaar. Een medewerker wilde perse een foto van mij voor het guesthouse hebben. Dat snap ik natuurlijk. 

Mijn route, een gemiddelde, 75 km. Met een heleboel bruggen en ferry’s. Wederom niet zo warm 34°C 😳. Ja de Vietnamese dragen dan truien en jassen. Als ik stil sta gutst het zweet van mij af. Tijdens het fietsen is het prima te doen.

Ik begon gelijk met een ferry. Deze zijn redelijk groot en er gaan tig brommers op en een aantal vrachtwagens. Die heel fijn hun motor gewoon aanlaten. Het betreft hier niet moderne schone vrachtwagens maar gewoon van die enorme stink apparaten. 

De route was met stip één van de mooiste in Vietnam. Zeker door de waterpartijen, het werk op het land en de kleine bedrijfjes die van alles met de hand produceren. Zie de foto’s op mijn log. 

De volgende ferry een heel oud en heel klein vrouwtje aan het schrikken gemaakt. Ze moest van mij uit de weg maar ze schrok zo van die grote zwetende blanke met z’n fiets. Dus kreeg ik een corrigerende tik😳. Geen kleine oude Vietnamese vrouwtjes bang maken. 

Even later kwam ze naar me toe met een grote tandeloze grijns. Ik heb lief terug gelachen met al mijn tanden 😬. 

Ik merkte wel dat ik nu in een gebied in Vietnam zit waar echt heel weinig toeristen komen. Hier dus ook heel veel hallo’s en “what’s your name” maar als je één woord meer terug zegt in het Engels snappen ze er al niks meer van. 

Long Xuyen is een grote stad waar bijna geen toeristen zijn. Ik zit hier in een groot hotel wat op zich prima is. Alleen moet je de koelkast op de kamer niet opmaken want dan val je om van de stank. 

In het hotel waarschuwen ze dat je je kostbaarheden bij je moet houden of af moet geven bij de receptie. Ik vraag mij af hoe groot het risico hier is dat ze je hotelkamer opbreken en de boel meenemen. Er is zo veel controle en camera’s in het hotel iedereen houd iedereen in de gaten. 

Maar goed als het zo nadrukkelijk is aangegeven dan maar mijn belangrijke spullen afgeven. 

Dat ging wel wat overdreven. Alles in een plastic zak dicht tape en overal op de tape mijn handtekening zetten. Daarna in een grote brandkast. Dus ik hoop echt dat al mijn spullen er straks nog zijn. 

Nu net heerlijk Koreaans gebarbecued en natuurlijk weer boven mijn budget. Dus ik moest straks weer in de pannen van oma langs de kant van de weg kijken of er geen kikkers oid uitspringen