Naar huis

Gelukkig heb weer foto’s kunnen uploaden bij de verhalen.

Vroeg wakker na een onrustige nacht. Bij het ontbijt dus toch nog een keer een noodle soep en dan misschien wel jaren niet meer. 

Ik check uit en zet alle spullen buiten neer. Nu is het wachten op mijn vervoer. De chauffeur is ruim op tijd. Het is een klein uurtje rijden naar de luchthaven. 

Ik sta als eerste te wachten bij Malaysia airlines (die de KLM vlucht uitvoert) en check gelijk mijn fiets als eerste in omdat dat wel eens gezeur geeft. Als ik mijn ruimbagage wil inchecken gaan de alarmbellen af. Ik mag maar één stuks ruimbagage meenemen. Nou op mijn ticket staat toch echt dat ik twee stuks ruimbagage mee mag. Er wordt flink heen en weer gebeld. Ik laat mijn gegevens zien maar die komen niet overeen met hun systeem. Ik moet wachten op de manager. 

Ik probeer uit te leggen dat ik moet betalen voor de fiets. Maar de dame zegt die fiets is prima. Voldoet aan de afmetingen en valt binnen het gewicht die mag mee. Ja maar de KLM wil daar honderd euro voor hebben. Dat komt niet goed over. Oké ik betaal honderd euro maakt mij niks uit voor welk bagage stuk dat is. Maar Aziaten kunnen behoorlijk zwart wit zijn en mogen zelf geen beslissingen nemen. Dus dat doen ze niet. Na anderhalf uur moet ik meekomen naar een ticket Office. Wel fijn dat de dame achter die balie hetzelfde zegt dat het niet klopt. Ja maar op mijn ticket staan toch echt twee keer ruimbagage waarvan één fiets. 

Blijkbaar snappen ze het zelf ook niet. Dus de dame gaat zoeken wat het kost om een fiets mee te nemen met KLM. Maar dat kan ze niet vinden. Nou goed dan betaal honderd euro. Nou zo simpel is het nou. 

Maar dat is geen ontspannen vertrek. Maar elk nadeel heeft z’n voordeel je hoeft daarna niet lang te wachten voor boarding.

Leuk detail is dat ik van Hanoi naar Kuala Lumpur vlieg. Eén vlucht van 3,5 uur en dan ben ik geen meter dichterbij mijn eindbestemming.

Nog een leuk feitje, in Kuala Lumpur moet zes uur wachten. Ik heb heel veel last van mijn been. Die is knalrood en erg dik. Ik gedraag mij een beetje als een zwerver en probeer te slapen op een rij bankjes. 

Bij de controle van de handbagage raakte ze wel wat van slag van de fietsonderdelen die in mijn tas zitten. Ik moet het een en ander even uitleggen. 

Ik heb een redelijke plek in het vliegtuig. Maar eigenlijk moet mijn been omhoog en dat lukt absoluut niet. Vlak voor vertrek komt de purser naar mij toe en ze zegt dat ze mij een gunstige aanbieding mag doen omdat ik een vaste klant ben voor een veel betere stoel. Ik betaal met mijn Miles en heb een veel betere plek. Mijn been kan een stuk hoger maar dat is niet hoog genoeg. 

De vluchtduur is 12.40 uur. Voor mij is deze vlucht werkelijk afschuwelijk omdat mijn been ontstoken is loopt er vocht in mijn been. Dit is vreselijk pijnlijk alsof je been gaat op barsten maar “gelukkig” gebeurt dat alleen op de twee plekken op mijn been.

In Kuala Lumpur had mijn broer al een afspraak gemaakt met de huisarts. Op Schiphol ging het gelukkig lekker vlot. Ik had al besloten om met de taxi naar huis te gaan. Maar goed die taxichauffeurs dachten natuurlijk je moet je niet te snel thuisvoelen. Die slimmeriken willen de fiets niet in de taxi hebben. Nou in Vietnam waren wel een stukje dankbaarder. Dus de vijfde taxi vond het prima stoelen plat en fiets erin.

Voor mijn doen een behoorlijke fooi gegeven als hij even de bagage voor mijn deur zet. Ik kan nauwelijks lopen.