Varen, varen, varen je bent er bijna

Ik ben vroeg wakker, voor zevenen en ga gelijk ontbijten. Daarna haal ik mijn bootbroodjes (lunch voor op de boot) op. Ik bepak mijn fiets en fiets snel naar de boot. Ik heb geen kaartje en wil wel mee en een goeie plek op boot hebben. Als je laat bent mag je naast de motor zitten en dat is acht uur lang geen feest. 

Gelukkig ben ik ruim op tijd en laat mijn fiets onder protest op het dak leggen en “reserveer” gelijk een plek. 

Blijkbaar is dat een heel goed idee want de boot is helemaal vol (ook voor Lao begrippen). Ik had nog niet gemeld dat ik geen kaartje had en ik ben gelijk gaan zitten dus ik hoop dat ik nog steeds mee kan. Maar ik zit en ga niet vrijwillig weg.

De kaartjes worden opgehaald en ik betaal 200.000 Lao Kip. Dat is heel veel goedkoper dan een kaartje kopen in het hotel. Maar ik moet toch extra betalen voor mijn fiets. Voor een €1 mag die ook mee. 

De boottocht is inderdaad lang erg lang. Je zit op autostoelen, de achterbank wel te verstaan. Maar deze stoelen zijn dan wel van een kleine auto geweest. Je zit dus tegen elkaar aan en als je de gelukkige bent, ik zit je naast iemand die niet stilzit. Dus slapen is bijna onmogelijk. Gelukkig kan ik wel wat Netflix op mijn telefoon kijken en een luisterboek doet ook wonderen. 

Er komt een Lao aan boord met schattige kuikentjes en een reizigster houdt er eentje vast. Dat doet mij herinneren dat ik nog een broodje kip heb. 

Blijkbaar zijn meer mensen het zat en opeens gaan mensen bier halen. Best een goed plan dus ook maar even kijken. 

Eindelijk komen we aan in Luang Prabang. Alleen is de aanmeer plaats 8 km buiten de stad?! Je moet een idioot lange trap op. Dus ik loop eerst mijn tassen naar boven en dan is mijn ruim 20 kg zware fiets aan de beurt. 

Als ik boven ben ben ik kletsnat van het zweet. Maar ik laat mij niet kennen en hang de tassen aan mijn fiets en fiets als een speer naar het hotel. 

Het is een meer dan goed hotel en ik heb een mooie kamer. Alleen zijn ze gek op donker, alle wanden inclusief plafond en vloer zijn van donkerbruin hout met kleine ramen. 

Ik lummel wat en ga de stad in om te eten. Er is een nightmarket en er zitten honderden mensen op een plein te eten. Tientallen kraampjes met eten er omheen. Ik zoek van alles bij elkaar inclusief een stokje met broccoli omdat ik dat van mijn moeder moet eten en bij een ander tentje een IPA biertje. 

Ik ben toch behoorlijk moe van de reis en ga terug naar het hotel om op tijd te gaan slapen.