Gezegend door die blonde en als een chipje in een chipszak

Nou de wekker hoef je hier niet te zetten. Wat een tering herrie kunnen mensen maken ‘s ochtends. 

Ik loop een rondje om een plek te zoeken voor ontbijt. Ik ga eten waar ook een paar andere toeristen zitten omdat ik denk dat het dan goed is. Waarom ik dat nu denk weet ik ook niet. 

Ik bestel een noodle soep, eigenlijk komt dat zo’n beetje mijn oren uit maar het is redelijk voedzaam. 

Er is wat gaande in het restaurant. Er staat een geblondeerde (dat ziet er heel vreemd uit) Lao vrouw origami met bananenbladeren te verrichten en ze praat onafgebroken of zegt ze gebeden ik weet het niet. Later blijkt dat het een soort van priesteres is die volgens mij geld inzamelt voor een tempel. 

De toeristen waar ik er één van ben worden uitgenodigd om erbij te komen zitten. Er worden wat gebeden opgezegd en ik krijg een gehaakt armbandje om. Volgens mij ben ik gezegend dat ik maar veel mag klimmen deze reis. 

Nou de gebeden zijn gehoord. Ik moet gelijk bij de start omhoog fietsen. Er lijkt geen eind aan te komen er is werkelijk geen vlak stuk. Mijn snelheid is zo laag dat ik uren aan het fietsen ben. De kinderen uit de dorpen die ik passeer rennen elke keer een stuk mee en roepen “banana”. Ik denk dat, dat komt omdat banaan op mijn naam rijmt. Nee ik heb een flinke zak banaantjes aan mijn stuur hangen die die koters willen hebben. Nou ze hebben pech die heb ik nodig om boven te komen. 

Als ik 7 km/h haal en ik moet 28 km klimmen snap je wel hoelang dat heeft geduurd. Ik ben compleet op als ik het hoogste punt heb bereikt. Het is ook behoorlijk warm dat helpt zeker niet mee. 

Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel. Als je omhoog gaat moet je ook omlaag en dat gaat als een speer. De 15 km die rest vliegen voorbij en ik kom op mijn eindbestemming. Het is nog redelijk vroeg en ga eerst lunchen voordat ik een slaapplaats ga zoeken want het batterijtje bij mij is best leeg. Lekker noedel soep?! 

Terwijl ik zit te eten komt er een Canadees stel naar mij toe, zij zijn ook op de fiets van Hanoi naar Luang Prabang. Ik vraag waar zij slapen en daar ga ik ook heen. Ik kom het terrein op fietsen en er staan weer twee andere fietsers. Ditmaal twee Fransen. Zij gaan maanden fietsen en zij zijn ook in Hanoi begonnen dat is mijn eindpunt. 

Dus het is erg gezellig op de waranda voor het hotel. Toch maar even vragen of er een kamer is en dat gaat weer zo onbegrijpelijk. Nee schudden, ja knikken en dan weglopen om wat anders te gaan doen. Nog keer vragen en de andere fietsers helpen mij. Oh you want a room?!?? Nee slimmerik ik kom voor de cursus bloemschikken op hoogte. Tuurlijk wil ik een kamer. 

De kamer is meer dan smoezelig eigenlijk best vies maar wederom het bed is schoon. Tijdens het tandenpoetsen loopt de tandpasta tussen mijn tenen omdat de wastafel niet op de afvoer zit maar gewoon op de vloer stort. 

Wat ook best irritant is is dat de matras is ingepakt in plastic. Maar niet zomaar plastic nee van die knisper folie. Dus ik lig als een chipje in een soort chips zak te knisperen. 

In slaap vallen lukt nauwelijks omdat op de binnenplaats een stuk of twintig mensen zitten te borrelen en dat gaat bijzonder luidruchtig. Rond een uur of één ’s nachts is het eindelijk stil.