Voor een noodle soep kan je me wakker maken

Gelukkig is het hier ook niet nodig om de wekker te zetten. Om 5:30 schalt er muziek en een soort van gebed, ik weet het niet precies, door de speakers in het dorp. 

Ik ontbijt waar ik heb geluncht en avond gegeten. Lekker weer noodle soep. Ik koop wat bananen op de markt en begin aan de route. 

En weer is het zwaar klimmer maar gelukkig is er afwisseling met de klim van gisteren. Deze is een heel stuk zwaarder maar wel 5 km korter. Ik moet maar 23 km klimmen. 

Twee km voor de grens met Laos wordt het nog steiler. Mijn kilometerteller op mijn fiets geeft soms nul aan terwijl ik wel fiets. Ondanks dat ik dat klimmen zat ben ik toch iets trots op mijzelf dat ik dit toch kan fietsen. Mijn benen zijn sterk genoeg. 

Het is wel de meest desolate grens die ik gezien heb. Er is bijna niemand en het is een beetje een zooitje. 

Maar er is niemand voor mij dus krijg ook gelijk mijn stempel en kan weer door. Nu door 5 km niemandsland naar Vietnam. Er staan hier best wat huizen en vraag mijn af in welk land woon je als je tussen twee grenzen woont. Maar goed ik moet bij de les blijven ik moet nog steeds klimmen en op 1150 meter heb ik het hoogste punt bereikt. 

De grens met Vietnam is ook erg rustig. De douanier stond buiten te roken. Maar na zijn sigaretje wilde hij best even in mijn paspoort kijken. 

Ik heb een e-visum, wat mij in NL wat slapeloze nachten had bezorgd omdat het fout was maar dat had ik alweer hersteld door een nieuw visum aan te vragen. 

De douanier bladert tig keer door mijn paspoort (ik geef toe er staan serieus veel stempels in) dan meerderen keren door de lezer. Blijft ernstig kijken en vraagt ineens waar kom je vandaan, wel een gekke vraag als dat duidelijk in je paspoort staat. Dan weer op het e-visum kijken. Nog vijf keer door het paspoort gebladerd en zet dan een stempel. De volgende twee stempels duren nog even. Maar dan worden die ook gezet. Welkom in Vietnam. 

Ik had van de andere fietsers gehoord dat er betaald moest worden voor je fiets maar dat was niet nodig. 

Door naar de slagboom. Maar de douanier zat nog even aan de waterpijp of iets dergelijks, een dikke bamboe pijp die in het water hing. De tassen moesten open maar toen hij mijn knuffel olifant zag mocht ik gelijk door. 

Gelijk wat gegeten en wat neem je dan noodle soep. Na het afrekenen gelijk mijn Lao geld gewisseld voor Vietnam Dong. 

In Vietnam zijn op deze weg, de afdaling heel veel wegwerkzaamheden vrachtwagens rijden af en aan. Het bijna niet oké om te fietsen omdat er geen asfalt ligt is de weg ongelofelijk stoffig. Door de slechte weg kan ik ook niet echt tempo maken wat wel zo leuk was geweest na al dat klimmen.

Ik rij Dien Bien Phu binnen een vrij grote stad. Hier wil ik de rest van mijn Lao Kip omwisselen naar Vietnam Dong. Maar dat blijkt niet zo makkelijk, er zitten best veel banken in deze straat maar die willen het geld van de buren niet hebben.

Bij een bank helpen ze mij wel, er wordt uitgelegd waar ik het wel kan wisselen en dat is bij een goud winkeltje. Daar wissel ik dus al mijn Lao Kip om naar Dong.

Ik wil hier twee nachten blijven en wil een iets beter hotel dan de voorgaande. Na wat zoeken vind ik een prima hotel met ontbijt. Dan is het nu tijd voor een simkaart. Maar dat is hier ineens moeilijker dan Thailand en Laos. Ik moet Vietnamese papieren hebben nou die heb ik niet. Bij de andere krijg ik alleen data maar wil ook kunnen bellen voor het geval dat. Na wat rondvragen kan het ineens allemaal wel. 

Het is tijd om te gaan eten, in het routeboekje stond dat je ergens prima kon eten en dat ze een Engelse menukaart hebben. Nou dat komt goed uit want in Vietnam kan het eten best wat vaag zijn.

Na wat zoeken vind ik het betreffende restaurant maar die menukaart die hebben ze niet. Omdat er niemand zit te eten kan ik ook niks aanwijzen en ze verstaan geen woord Engels. Dus, lekker doe maar een noodle soep.

Ik ga weer naar het hotel om op tijd te gaan slapen maar door dat fietsen lukt dat niet echt.