Ongewenste fietsintimiteit

Na het ontbijt, deze keer gebakken ei met echt brood wat een verademing, laat ik het hotel de taxichauffeur bellen voor meer info. Ik zeg hem dat ik er nog op terugkom. Het hotel schrik ook wel van de prijs en belt een andere vervoerder maar die blijkt niet thuis.

Ik ga zelf wel op onderzoek uit om te kijken of er ook bussen gaan. Maar dat is niet zo simpel in een straat zitten tig busmaatschappijen die allemaal ergens anders heen rijden en met verschillende comfort klassen. Na wat rondvragen kom ik er bijna niet uit hoe het nu werkt. Bij een maatschappij zit een dame die een heel stuk duidelijker is (in het Vietnamees). Het zijn bijna allemaal nachtbussen en mijn fiets gaat onder in de bus met de rest van de bagage. Het is lekker goedkoop nog geen €15.

Een van bus mannen wil mijn fiets wel heel graag kopen maar voor die prijs heb ik het voorwiel niet eens. Er wordt veel aan mijn fiets gezeten en ik zeg ze dat dat ongewenste intimiteiten zijn. Maar dat snappen ze dan weer niet. 

Om het toch te rechtvaardigen dat ik met de taxi wil, niet nog een hele dag in stad rondhangen zonder hotelkamer, zeker niet oké om ‘s nachts aan te komen in een andere stad en de fiets moet onderin de bus dat zie ik ook niet zitten als die stuk gaat heb ik wel een probleem. 

Die taxichauffeur heeft mij al meerdere keren ge-sms’t en gebeld. Ik krijg wel wat korting maar niet echt veel. Ik vermoed dat dit een super ritje voor hem is. Maar hij moet natuurlijk ook weer terug naar de stad en brandstof is hier zeker niet goedkoop.

In het hotel laat ik weer de taxichauffeur bellen en ik bevestig dat ik meega naar Son La. 

Ik eet een patatje in het hotel wat ook echt op patat lijkt. Alleen is het onwijs veel.